Internationale Vrouwendag

Een dag om stil te staan bij de verworven rechten van vrouwen wereldwijd. Ook een dag om te protesteren en te demonstreren omdat er nog zoveel ongelijkheid is. Afgelopen week opende ik het 2-daags schrijverskamp ‘Let’s Talk’ van Sony Music Publishing en Pennies from Heaven. Samen met 14 singer- songwriters ging ik aan de slag met het thema gender(on)gelijkheid & je lijf- en levensgeschiedenis. Ik liet ze ervaren hoe gender(on)gelijkheid alles te maken heeft met hoe jij de ander ziet en hoe de ander jou ziet. We kijken allemaal vanuit een eigen perspectief naar de wereld en naar de mensen om ons heen. Afhankelijk van waar je vandaan komt, hoe je opgegroeid bent en wat jou is voorgeleefd, heb je voor jezelf een bepaald ‘normaal’ gemaakt. Iedereen heeft een eigen ‘normaal’. Wat voor jou normaal is kan voor een ander bijzonder zijn. En iedereen heeft ook nog eens een eigen unieke persoonlijkheid. Enerzijds willen we graag dat dat erkend wordt. Dat we gezien worden om onze unieke talenten en onze kwaliteiten. Anderzijds willen we gelijkwaardigheid en willen we dat iedereen gelijk behandeld wordt. Dat is op zijn zachtst gezegd een uitdaging.

Mijn oma, de moeder van mijn moeder, was één van de weinige vrouwen van haar generatie die een eigen onderneming had. Ik kom zelf uit een echt hippie gezin. Mijn moeder heeft nog op de dam gestaan met haar beha zwierend boven haar hoofd, demonstrerend voor vrouwenrechten. Mijn moeder is bij ons thuis altijd kostwinnaar geweest, zij werkte meer dan fulltime en mijn vader was kunstenaar en zorgde voor mijn broer en mij. Emancipatie en feminisme zijn me met de paplepel ingegoten. Ik kan me nog goed herinneren dat veel mensen dat raar vonden. Of ze noemden dat feministische gedoe. Geëmancipeerd gelul. Zo kwam er bij mij een fase waarin ik mij wat stiller hield. Waarin ik mij minder uitsprak hierover. Waarin ik mezelf voorhield dat we toch eigenlijk allemaal gelijk zijn. Dat het heus wel meeviel allemaal, die ongelijkheid. Tot ik begon met mijn lichaamswerk en het coachen. In de sessies die ik heb met verschillende vrouwen met topfuncties - in de advocatuur, de medische sector en de culturele sector - is er een gemeenschappelijke factor: ze moeten allemaal tweemaal zo hard werken om net zo serieus genomen te worden als hun mannelijke collega’s. En er overkomt hen regelmatig iets wat echt niet kan, wat in het ‘normaal’ van niemand zou mogen passen, maar waar ze niks over zeggen, omdat ze niet als zwak, zeurend of vervelend weggezet willen worden.

Ook de workshop afgelopen week was daarin confronterend. Eén van de oefeningen was op basis van verschillende stellingen op een lijn van 1 tot 10 gaan staan, bij 1 als je denkt ‘herken ik helemaal niet’ en bij 10 ‘klopt als een bus’. Bij de stelling: ‘Gender(on)gelijkheid is erachter komen dat je voor hetzelfde werk veel minder verdient dan de collega van de andere sexe’ stonden er 7 mannen op 1 en 7 vrouwen op 10. Dit waren bijna allemaal mannen en vrouwen van 30 jaar of jonger. Daarop volgde de vraag of zij weleens iemand zich (onbewust) ongelijkwaardig hebben laten voelen of juist versterkt hebben op basis van gender. Dit inspireerde hen om zich te openen, hun kwetsbare kant te laten zien, te delen en elkaar en zichzelf te bevragen. En zo voelden ze zich veilig genoeg om het gesprek met elkaar aan te gaan.

Dus ik sta te juichen op de daken dat een major publisher als Sony Music Publishing en Pennies from Heaven het schrijverskamp ‘Let’s Talk’ organiseert en een thema als gender(on)gelijkheid bespreekbaar maakt bij haar schrijvers. Het is een complex thema met een miljoen nuances die alleen maar gezien en gehoord kunnen worden als we deze durven te tonen aan elkaar, durven te voelen en te ervaren en te delen. En als we er echt voor durven te gaan staan, ook als dat soms retemoeilijk is.

Liefs.