Skip to main content
januari 2024

Hij begrijpt er helemaal niks van

Ik weet nog dat ik helemaal aan het begin van mijn burn-out bij de bedrijfsarts kwam en deze aan mij vroeg wat ik naast mijn werk nog meer deed, als ik dus niet aan het werk was. Ik weet dat ik hem verbouwereerd aankeek en me oprecht afvroeg hoe deze man op deze functie terecht was gekomen. ‘Hij begrijpt er helemaal niks van,’ dacht ik. ‘Ik werk in de muziek, dat is te gek en hoezo zou ik daar iets naast moeten doen? Ik ga naar concerten, naar festivals, naar toffe feesten, dat is toch allemaal leuk?’

De meneer tegenover mij beaamde dat dat allemaal leuk is. Kan ook niet echt anders toch? En toch stelde hij nog een keer dezelfde vraag ‘maar wat doe je als je niet aan het werk bent?’. Toen viel ik even stil. Mmmm, ik werk meer dan fulltime, als ik niet aan het werk ben, zorg ik voor mijn dochter en doe ik leuke dingen met haar. En dan zijn de uren in de dag wel op.

Ontspannen komt wel een keer

‘En wat doe je voor jezelf om te ontspannen?’ Als ik me niet zo rot had gevoeld, had ik hier zeker om moeten lachen. Ik ben alleenstaande moeder met een hele toffe fulltime baan en I’m nailing it. Maarre, de tijd voor mezelf om te ontspannen, dat komt later wel weer, dat moet hij toch ook wel begrijpen?

Maar later was nu. Hij begon me rustig te vertellen over wat een burn-out inhoudt. Wat langdurige stress, over je eigen grenzen gaan en spanning en druk met je lijf doen. Hoe rust en ontspanning nodig zijn om goed te kunnen presteren en te kunnen knallen. Hoe dat een delicaat evenwicht is. En hoe dat evenwicht bij mij helemaal uit balans was. En hoe het voor iemand die heel perfectionistisch is en die graag anderen tevredenstelt, heel moeilijk is om op tijd te stoppen. En vooral hoe belangrijk het is om grenzen te stellen. De 3 dagdelen die een dag heeft niet alleen in te zetten voor werken en zorgen voor anderen, maar ook voor zorgen voor mezelf.

Ik was ‘kapot moe’

Daar zat ik dan, in dit dodelijke saaie grijze kantoor vol met saaie lichtgrijze bureaus en drie vissenkomkamertjes van waar wij er in één zaten. Toen moest ik mijn mening bijstellen. Ineens begreep ik hoe hij op deze functie terecht was gekomen. En ik was ‘kapot moe’ zoals mijn dochter zou zeggen. Ik kon niet meer, ik was op. En al deze woorden waren super logisch en tegelijkertijd wist ik dat ik er mijlenver vandaan was. En vroeg ik me af hoe ik daar ooit bij in de buurt moest gaan komen. Want ik kon helemaal niks meer.

Herken je dit? Ik ben er voor je. Neem contact met me op voor een vrijblijvend gesprek.

Altijd op de hoogte